1938, 1970, (ΝΕΡΙΤ
2013-2015)
Μεγάλωσα συντροφιά με την θρυλική ΕΡΤ. Μεγάλωσαν τα παιδιά
μου και τώρα μεγαλώνουν και τα εγγόνια μου. Είναι συγκινητικές οι μνήμες,
που μου ζωντάνεψε η επαναλειτουργία της ΕΡΤ. Βλέπω απέναντι μου σε
μια γωνιά στη βιβλιοθήκη μου, το παλιό μας ραδιόφωνο.
Στην οικογένεια μου, είχαμε ένα μεγάλο ξύλινο ραδιόφωνο της PHILIPS, αυτό με
τις λυχνίες και το χαρακτηριστικό πράσινο φωτάκι. Επισκευαστής και
συντηρητής του, ήταν ο Μιχάλης ο Αλαχιώτης από το Ασφενδιού, ο
πρώτος ράδιο τεχνίτης στο νησί μας.
Από εκεί ακούγαμε όλες τις ειδήσεις, αλλά και την Φωνή τη Ελλάδος, με πολλές
εξωτερικές ανταποκρίσεις και ενημερώσεις. Μάθαμε για
την δολοφονία των Τζον και Ρόμπερτ Κένεντυ, τον θάνατο της Μέρλιν Μονρόε και του
Έλβις Πρίσλευ. Ακούσαμε για τον πόλεμο των έξι ημερών μεταξύ Ισραήλ και
Αιγύπτου, το τέλος των εχθροπραξιών στο Βιετνάμ, καθώς και τόσα άλλα
σημαντικά γεγονότα, όπως στην κατάκτηση του Διαστήματος.
Το Ραδιοφωνικό Πρόγραμμα, ξεκινούσε περήφανα, με τον Εθνικό μας Ύμνο και
ακολουθούσε το βουκολικό χαρούμενο σήμα της Ελληνικής
υπαίθρου.
Ύστερα η στεντόρεια και βροντώδης φωνή του εκάστοτε εκφωνητή, μετέδιδε τα νέα.
Δεν τον βλέπαμε αλλά ήταν σαν να ζούσαμε κάθε είδηση, κάθε δραματική πολεμική
σκηνή.
Στο Γυμνάσιο αγόρασα το πρώτο μου τρανζιστοράκι, πριν βγουν τα κασετόφωνα.
Από την Ελληνική Ραδιοφωνία, άκουγα τον Πασχάλη την Μπέση Αργυράκη,
την Νανά Μούσχουρη, τον Δάκη, τον Γιάννη Πάριο, την Δούκισσα, την
Αλεξίου, τον Γιάννη Πουλόπουλο, τον Δημήτρη Μητροπάνο, καθώς και τόσους
άλλους ταλαντούχους τραγουδιστές.
Στα ανήσυχα χρόνια της εφηβείας μου, η ΕΡΤ μου κρατούσε ευχάριστη μουσική
συντροφιά, στις εκδρομές και στις διακοπές μου. Στις σπουδές μου, ήλθε στο νησί
και η πρώτη τηλεοπτική μετάδοση. Μια χοντροκομμένη ασπρόμαυρη τηλεόραση,
συγκέντρωνε γύρω της στη δεκαετία του 70,
όλη την οικογένεια.
Και τι δεν παρακολουθούσαμε, από Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, μέχρι Διεθνή και
εγχώρια Καλλιστεία και από Φεστιβάλ Ιταλικού τραγουδιού στο Σαν Ρέμο,
μέχρι Γιουροβίσιον.
Φυσικά οι ειδήσεις είχαν χρώμα Δικτατορικό, μέχρι το Επαναστατικό, με την
εξέγερση του Πολυτεχνείου. Σκοτεινή παρένθεση στην ΕΡΤ, η χουντική
ΥΕΝΕΔ.
Ζήσαμε το 74, όλη την διπλή εισβολή στην ματωμένη Κύπρο μας, νοιώσαμε την άνοδο
και την πτώση της Χούντας, καθώς και τα πέτρινα χρόνια που την συνόδευαν.
Γνωρίσαμε μέσα από τα ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ, πολλά επιστημονικά θέματα και
ανθρώπους μέσα από τις βιογραφίες της. Ταξιδέψαμε μέσα από τις ταξιδιωτικές εκπομπές της, σε όλη την Ελλάδα και στον Κόσμο. Διδαχθήκαμε
πολλά από το ζωντανό πολύτιμο αρχείο της ΕΡΤ.
Διαβάσαμε βιβλία, που τα ξεχωρίσαμε μέσα από τις σειρές της, μεταφερμένα στην
μικρή οθόνη, με την συμμετοχή ξεχωριστών καλλιτεχνών και διακεκριμένων
σκηνοθετών.
Ζήσαμε την αγωνία για το τέλος κάποιας σειράς και κλάψαμε για το δραματικό της
σενάριο.
Ο Αργύρης Εφταλιώτης με τον ‘Μανόλη τον Ντεμπρεντέρη,’ ο Νίκος Καζαντζάκης, ο
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, η Μαργαρίτα Λυμπεράκη, με τα ρομαντικά ‘Ψάθινα καπέλα
της,’ ο Γρηγόρης Ξενόπουλος με τα Επτανησιώτικα, ρετρό έργα του και τόσα
άλλα.
Διασκεδάσαμε με πολλές Ελληνικές ταινίες του Σινεμά και με τα έργα του Δημήτρη
Ψαθά, στην ‘Θέμης έχει κέφια’ και στην ‘Μαντάμ Σουσού’.
Μαγειρέψαμε με την ‘Λωξάντρα’ τη Μαρίας Ιορδανίδου και κλάψαμε με την πείνα και
τι αρρώστιες της σκληρής Γερμανικής κατοχής, που καταδυνάστευε καθημερινά την
Ευρώπη.
Και ξαφνικά ένα απόγευμα, στις 11 Ιουνίου 2013, εκεί που παρακολουθούσαμε την
Ιταλική σειρά ‘RACCONTAMI’ ‘ΘΥΜΑΜΑΙ το 60’ η αγαπημένη οθόνη της ΕΡΤ
μαύρισε.
Στην αρχή θεωρήσαμε ότι κάτι έφταιγε με το σήμα, την κεραία, την συσκευή
ή κάποιο τεχνικό λάθος, στην εγκατάσταση μας. Η απογοήτευση μας ήταν
μεγάλη όταν πληροφορηθήκαμε πως κάποιοι πολιτικοί, θέλησαν να φιμώσουν και να
κλείσουν την ΕΡΤ και έγινε μεγαλύτερη αγανάκτηση, όταν της
έβαλαν λουκέτο.
Δεν θα σταθώ στους πολιτικούς, οικονομικούς και κομματικούς λόγους, που
Αντιδημοκρατικά δήθεν λόγω περικοπών, κατήργησαν την φωνή της Ελλάδος και
την ΕΡΤ και μας σερβίριζαν για δυο χρόνια το πρόγραμμα της ΝΕΡΙΤ.
Θα σταθώ στον επίμονο αγώνα, που έκαναν οι εργαζόμενοι και στη κοινωνία που
τους στήριζε. Οι εργαζόμενοι πάλεψαν και κράτησαν την ΕΡΤ
ανοιχτή, αν και απλήρωτοι για δυο χρόνια, μαζί με τον
κόσμο που τους στήριξε με χίλιους δυο τρόπους.
Δεν θα σχολιάσω το ιδιωτικό τηλεοπτικό τοπίο. Ένα τοπίο θόλο, με καλοπληρωμένα
δημοσιογραφικά παπαγαλάκια, να μας πιπιλούν το μυαλό, να ποδηγετούν
την κρίση μας και να μας τρομοκρατούν για την καθημερινή συντέλεια
της χώρας μας. Ούτε θα σταθώ στο γεγονός πως μεταδίδουν
πολλές φορές αδιάσταυρωτες πληροφορίες και πομπώδης ειδήσεις, χάριν της υψηλής
τηλεθέασης, που ακολουθείται με γενναία πακέτα διαφήμισης.
Ευχή όλων μας είναι ΟΧΙ άλλο φασιστικό μαύρο στην ενημέρωση, με το
πρόσχημα των οικονομικών περικοπών, εν καιρώ Δημοκρατίας.
Η ΕΡΤ στο νέο ξεκίνημα της πρέπει να κρατήσει ελεύθερη την φωνή της
Ελλάδας, την αμεροληψία της, με αδιάβλητη ενημέρωση, πέρα από κομματικά, υλικά
και πολιτικά συμφέροντα και πέρα από βρώμικες συμφωνίες κάτω από το τραπέζι.
Να ευχηθώ, σε όλους τους εργαζόμενους στην ΕΡΤ, καλή πορεία και δικαίωση
σε όποιο αγώνα και αν επιχειρούν. Σίγουρα οι αγώνες και η σωστή και δυναμική
αντιμετώπιση της αδικίας, βρίσκουν κάποτε την ανταμοιβή τους.
Υ.Γ. Το άρθρο αυτό, δεν έχει κανένα υποκειμενικό ή ιδιοτελή σκοπό, αφού η
υπογράφουσα είναι πια συνταξιούχος.
Ξανθίππη Αγρέλλη
